La revista Tintimám ya tiene su sitio oficial en la red. Lo celebramos con el formato electrónico de las 104 páginas del tercer número de la revista TINTIMÁM: TINTIMÁM 02 y, la edición impresa del tercer número de la revista, que puede ser adquirido a través de página web y puntos de venta habituales.
Para más información, acceder a: http://www.tintimamrevista.com/index.php
Aunque es un placer para mi escribir sobre esta publicación desde aquí, utilizo el nombre y las imágenes para el espacio sin ánimo de poseer lo que no me pertenece, contribuyendo a que se difunda la noticia de la vuelta a la luz de la revista y compartiendo una parte de los trabajos de los que en ella colaboran, ha llegado el momento de modificar el blog progresivamente por no ser necesario ya para cumplir con los compromisos adquiridos mientras no estaba en funcionamiento el sitio oficial en la red. Me habían concedido la posibilidad de utilizar este sitio como soporte informativo hacia personas, colectivos, empresas e instituciones, para mi colaboración desde Bilbao.
Este blog no es el sitio oficial de TINTIMÁM Tintimám es también plataforma de encuentro con la lusofonía; su idioma original y el principal para su difusión, será siempre el gallego-portugués, traducido al español, inglés, y en ciertos casos a la
lengua de orígen de la información.

sábado, 22 de octubre de 2011

Bandía Ribeira Cendán en el El pati de la llotja

"Este trabajo ha sido realizado entre marzo y abril de 2011 entre Irlanda y Escocia, en dos granjas en las que se cultivan y recogen narcisos para el mercado nacional y europeo. Estoy interesada en el modo de vida de los recolectores, veo en él algo romántico y al mismo tiempo percibo como la dureza de las condiciones de vida marcan el carácter de las personas. El afán de superación y resistencia, la dignidad, los fuertes lazos de solidaridad. Asimismo, la otra cara de la moneda: desarraigo, soledad, alcoholismo. He estado trabajando y viviendo en estas granjas, una experiencia que comencé en Dinamarca hace tres años, trabajando de jornalera y fotografiando. Una forma de vida nómada y una necesidad de contar de donde vienen las frutas, flores y vegetales que se venden en los supermercados, me han hecho elegir este tema para fotografiar. Considero que este trabajo no está concluido y mi intención es seguir fotografiando esta realidad en el futuro próximo."

Bandía Ribeira Cendán (Covas, Lugo)

Imágenes de "esa realidad"  en EL PATI DE LA LLOTJA

Cine en Bilbao

ARRIYA 
 
En una sesión en colaboración con ZINEBI , CINECLUB FAS Proyecta en el Edificio Ensanche "ARRIYA" de Alberto Gorritiberea + Concierto de LURRA grupo de Iñigo Muguruza

El Cineclub FAS es una asociación cultural sin ánimo de lucro, que inició sus actividades en 1953, lo que le convierte en el Cineclub en funcionamiento más antiguo de España y el segundo de Europa. Con una posición reconocida y consolidada, no sólo en el ámbito cultural vasco, sino también estatal. En el curso 2003/2004 celebró su 50 Aniversario.
Su  labor fundamental consiste en completar la oferta cinematográfica dirigida a los amantes del cine, en una triple dimensión: 1. Proyectando películas en V.O. subtitulada al castellano, que no hayan sido estrenadas en Bilbao. 2. Reponiendo grandes clásicos. 3. Proyectando películas con la presencia de su director, o de otras personalidades del mundo del cine. Todas las proyecciones finalizan con un coloquio, donde se analizan los diversos aspectos técnicos y temáticos que suscitan las películas. Ofrece un completo servicio de biblioteca (abierta durante todo el año), compuesta por más de un millar de libros, numerosas enciclopedias y varios miles de revistas. Ayuda y asesoramiento en materia cinematográfica a asociaciones y entidades tanto públicas como privadas, y al público en general.
Un poco de historia:
1. Desde sus inicios han sido socios o asiduos espectadores del Cineclub FAS la mayoría de los cineastas, periodistas o profesores de cine vascos: Pedro Olea, Enrique Urbizu, Álex de la Iglesia, Luis Marías, Pablo Berger, Ernesto del Río, Javier Rebollo, Juan Ortuoste, Santos Zunzunegui, Paulino Viota, Antton Merikaetxebarria, Alberto López Echevarrieta, Oskar L. Belategui, y otros. 2. 2004: recibe sendos premios en reconocimiento a sus 50 años de Historia en la XIV Gala de los Premios de "El Mundo" del País Vasco y en el Festival Internacional de de Cine Documental y Cortometraje de Bilbao (ZINEBI). 3. 2000: el espacio "La noche más corta", de Canal+ selecciona al FAS como una de las tres entidades más importantes de todo el estado en la difusión de cortometrajes. 4. 1996: se adoptan profundos cambios para evitar la desaparición del Cineclub, como el cambio de logotipo y la inauguración por parte del director y productor José Luís Cuerda de un ciclo de sesiones denominadas "Foro del Cine y de la Imagen de Bilbao", que se han venido desarrollando con la presencia tanto de los autores de las películas como de otras personalidades relacionadas con el mundo del cine. 5. 1994: recibe el premio a la "Mejor labor de promoción del cine" en la IV Gala de los Premios de "El Mundo" del País Vasco. 6. 1983: organiza una semana de cine pro damnificados de las inundaciones de Bilbao. 7. 1978: firma un convenio con el Ministerio de Cultura para la difusión del cine, algo excepcional para una asociación de estas características. 8. 1959: impulsa y colabora en la fundación del ZINEBI, Festival Internacional de Cine Documental y Cortometraje de Bilbao, donde entrega cada año el "Premio a la Innovación Cinematográfica". 9. 1956: del 3 al 7 de Octubre, se celebra en la sede del Cineclub FAS en Bilbao la I Reunión Nacional de Cine-Clubs, de la que surge la Federación Nacional de Cine-Clubs. 10. 1952: el 31 de Octubre, se desarrolla un Ciclo de Conferencias llamadas "Preparatorias a las sesiones del Cine FORUM", que pueden considerarse el germen del Cineclub FAS, fundado durante el curso 1953-54, con sus primeros estatutos fechados a 30 de Septiembre de 1954. 

viernes, 14 de octubre de 2011

Balenciaga argian eta sakonean.

Conocí a Manuel Outomuro en el momento de "eclosión" de la moda Galega, y la frase más pronunciada era "La arruga es bella" de Adolfo Domínguez.  La revista por aquel entonces se llamaba Tintiman y para uno de sus números había decidido darle protagonismo a creadores de origen gallego en el "exterior". Se contó con Luís Fortes, Estrella G., Purificación García, Teresa Ramallal y Manuel Outomuro.
Se publicaron sus retratos fotográficos a página completa.
Outomuro, como es bien conocido,  tiene ya una dilatada carrera en el mundo de la fotografía de moda. Las imágenes que muestro aquí,  forman parte de un trabajo realizado para la Fundación Cristobal Balenciaga que se pueden ver expuestas en Donostia en la  muestra  "Mirar y pensar a Balenciaga" que será itinerante. Como en el Balenciaga Museoa de Getaria las piezas aparecen fotografiadas sin ser vestidas por una modelo, ésto ofrece al espectador la posibilidad de ver y como se puede leer en el texto de Javier González de Durana, director de la fundación,  el trabajo de Manuel Outomuro nos sitúa en una interesante perspectiva para "pensar a Balenciaga a fondo" 





Petroglíficos, jeroglíficos e isotopos


s..IV a.c., incrustación en madera
Isotipo significa Sistema Internacional de Educaçom atraves de imajes  tipográficas e é um método para mostrar fatos pictoricamente. Seus elementos básicos eram pictogramas, imajes simplificadas de pessoas o objetos, graficamente dispostos para ilustrar e ajudar a explicar as questões sociais e econômicas.
Na Grã-Bretanha, a Isotipo  foi aplicada em  publicaçõms "frente interna" durante a Segunda Guerra Mundial, documentários e livros infantis sobre a história, ciência, tecnologia e natureza. Em  Nigéria no 1950 foi usado em folhetos e cartazes eleitorais que instruirom as pessoas sobre como e onde votar.

Elecciones 1950 Nigeria por Marie Neurath
                             
                                  
O Isotipo influenciou significativamente o uso de pictogramas que vemos ao nosso redor hoje - em busca de sinais públicos, em recintos desportivos, em nossos computadores, telefones e comprimidos. Foi o método  pioneiro  de transformar informações técnicas complicadas em formas facilmente compreendidas por pessoas comuns. Estes som apenas parte do legado do Isotipo para desenhadores de hoje e para a informaçóm  geral.

Museo, Otto Neurath
Os principais contribuintes ao Isotipo, forom Otto Neurath, Marie Neurath e Gerd Arntz. No início conhecido como o Método de Viena, iste  Isotipo foi desenvolvido por Otto Neurath e os seus colegas de Viena em 1920 no path-breaking do Museu da Sociedade e a Economia (path-breaking Society & Economy Museum). Através de escritórios associados, actividades e trabalhos, Isotype se espalhou para a Grã-Bretanha, Holanda, Uniom Soviética e América do Norte, e também foi usada para explicar a ciência, tecnologia e assuntos de história.

                    
                                                             
A criaçom do Isotipo a consideramos hoje  complicada, comparandoa  com os esforços de adeptos, imitadores, e divulgadores de hoje. Olhando para trás desde umha perspectiva atual, o projeto do Isotipo resitúase num  lugar máis elevado na história do século XX, por o sua importancia no  desenho e sua influência na comunicaçôm gráfica .                                               

Serie de Gerd Arntz


O Ativismo de Gerd Arntz
Aos  seus vinte anos, o jovem artista alemám Gerd Arntz dijo adeus à sua origem burguesa e se comprometeu com a luta dos trabalhadores desfavorecidos. Durante umha carreira artística de 50 anos, ele tem criticado continuamente a desigualdade social, explotaçom e  a guerra, e fai  ativismo com meios artísticos.Em Düsseldorf, Arntz participou de uma academia de arte no início de 1920 para se tornar um professor de desenho. Ele frequentava círculos revolucionários,  mentes rebeldes que pretendiam transformar Alemanha de Weimar em umha "república soviética", denominados após início da Rússia comunista.Arntz também entrou em contato com os novos movimentos nas artes da época, como o expressionismo eo construtivismo. Para o artista ativista , a madeira de corte foi o meio escolhido, por causa de seu aspecto "primitivo" e o  seu contraste craro do branco e preto. Em 1930, mudou a cortes de  linóleo.Com seus companheiros, em Köln  Franz Seiwert e Heinrich Hörle, ele leu a literatura marxista e anarquista e desenvolveu seu próprio estilo de retratar a sociedade como segregados em classes, lutando dentro do ambiente tecnológico da cidade moderna. As suas  gravuras foram expostas, e  vendidas para os amantes da Arte Simpáthetica, e publicados em revistas da  esquerda ativista na  Alemanha e no exterior.Cuando Arntz foi perguntado por Otto Neurath para integrar a sua equipa no Museu de Viena da Sociedade e da Economia, e desenvolver o  Isotype, ele tomou isso como umha oportunidade para ampliar o alcance das suas crenças políticas para o mundo do ativismo , informando o proletariado, ainda que como um desenhador gráfico. Ao mesmo tempo , esse trabalho constante forneceu-lhe os meios para continuar seu trabalho artístico, completamente independente do mercado da arte ou a política. Suas gravuras a criticar o sistema capitalista que, por exemplo, nom impediu que ele olhara  de forma crítica  o lado negativo da Uniom Soviética, em outras impressões.
Depois emigrou para a Holanda, em 1934, Arntz publicou uma série de gravuras de alerta contra o perigo do nazismo.
Sua descriçom concisa   do "Terceiro Reich", publicado em uma revista holandesa comunista em 1936, foi retirado de umha exposiçom em Amsterdã após as queijas da embaixada alemã que ele nomeu como a 'cabeça amigável do Estado ".Arntz continuou cortando sua crítica social e política em linóleo, até os  70 anos de idade.

Gerd Arntz
                   

Petroglífo Campo Lameiro (Ponte-vedra)
                                                                
                                                  
                                                                                                    por  Montserrat  Moreda

¿Y cómo titúlo este post?

Mi respeto y cariño por la tierra que habito desde hace ya algunos años, me ha llevado, como es natural, a indagar y profundizar sobre su cultura en general, buscando su esencia en una tradición que ha permitido que a pesar de los acontecimientos del pasado siglo,  persistan en algún caso  mejor que en otros lugares, manifestaciones culturales muy populares, como es el caso de la Pelota y todo lo que acontece alrededor de este deporte. Al ponerme a escribir sobre ello, me ha parecido que la mejor manera de comenzar podría ser mostrando esta pieza documental, que nos ha dejado el paso de Orson Welles por estos lares. Además de la fotografía, es un documento de gran valor antropológico. Algunas partes están subtituladas en francés y/o castellano. Curioseando y documentándome sobre sus imágenes, he obtenido la información resumida que muestro en este post.



El niño que aparece con Orson Welles, Christian Wertenbaker, es ahora médico oftalmólogo y neurólogo en Nueva York.



Su madre, Lael Tucker Wertenbaker, que conversa con Welles en esta parte del vídeo, podía presumir de ser considerada mujer peligrosa para los Nazis. Poco antes de rodarse el documental, trabajaba como periodista -desde 1938 hasta 1941-, informando desde Berlin sobre Hitler y su partido. Salió de Berlin justo despues de que los EE.UU. entrasen en guerra, en uno de los últimos  trenes. Desde Londres informaba sobre las actividades de los gobiernos europeos en el exilio.

 
He podido comprobar, la existencia de gran cantidad de cables intercambiados en ese período y debo decir que en los archivos de la revista, recursos que pueden ser consultados en  hemeroteca y biblioteca, es destacable el número de mujeres que trabajaba para Time en tiempo de guerra llevando a cabo una labor informativa de enorme valor, siendo reconocidas ya  públicamente algunas de ellas como referentes del periodismo y,  que posiblemente citaré en otra ocasión.
Lael Tucker , se casó más tarde con Charles Wertenbaker el escritor, periodista  y editor en el exterior, para la revista  Time. Charles Wertenbaker , además,  cubrió brillantemente  la información sobre el terreno a tiempo real  de la Invasión de Normandía para la revista, todo plasmado  también de igual manera, en el libro titulado "Invasion", ilustrado con fotografías del genial Robert Capa.


Capa y Wertenbaker, fueron los primeros corresponsales en entrar en el Paris liberado, protagonizando un episodio con baño de multitudes en el jeep que iba precedido por el del General Le Clerc.
Dias despues, Wertenbaker  acompañaba  a Ernest Hemingway en   la sonada liberación del Bar del RITZ , seguidamente, "liberaron" la famosa librería Shakespeare & Co,  editora de la primera publicación del "Ulysses" de James Joyce.

En la trayectoria   literaria de Lael Tucker Wertenbaker, destacan sus obras llevadas al cine y representadas en Broadway. "Death of a man" la más conocida, y retitulada como "A gift of time" , fue protagonizada por Olivia de Havilland y Henry Fonda y  es parte y en parte, autobiográfica .Trata en ella de un modo singular la enfermedad y muerte de su marido. Se sabe  además que ha escrito al menos  16 libros entre los que se encuentra  una novela sobre Mata Hari titulada "The eye of the lion".

Khādī, o tecido da liberdade / Khādī, el tejido de la libertad





O termo khādī (Devanágari: em  Nastaleeq: کھڈی) ou khaddar (Devanágari:, Nastaleeq: کھدّر) significa algodóm. khādī é umha vestimenta tecida e elaborada a mão na Índia. As matérias-primas podem ser algodom , seda, ou lã, que som fiadas em fios pasados rodas chamadas  charkha. É um tecido versátil, fresco no verão e cálido no inverno. Sendo valorado e aceitado nos círculos da moda,   o khādī  nom é só umha vestimenta o um tecido: O khādī tem um valor espiritual,  sentimental , político e representativo para os indianos. É frequentemente associado com Mahatma Gandhi; ja que ele apelaba e promovía a fiaçóm do khādī, e o uso polos indianos como vestuário, símbolo da sua   revoluçom e a  unidade India  na resistencia pola independencia, potenciando  a sua  manufactura como umha necessidade, para  na practica obter recursos e assim máis forza  desmostrando  autosuficiencia ,  rejeitando e boicoteando  de modo  mais racional  a colonizaçom  inglesa  e a  imposiçom dos seus productos no mercado interno. A bandeira da Índia somente  é permitida ser feita a partir deste material, embora, ista premisa e pasada por alto  na prática a miudo, especialmente,  cando e fabricada fora da Índia.


El vocablo  khādī (Devanágari: en  Nastaleeq: کھڈی) o khaddar (Devanágari:, Nastaleeq: کھدّر) significa algodón. El  khādī es una prenda tejida y elaborada a mano en la  India. Sus materias primas pueden ser el algodón, la seda o la lana que pasan a ser hiladas en "ruedas" , llamadas  charkha. Es un tejido versátil, fresco en el verano y cálido para el  invierno. El  khādī , trasciende la aceptación y el valor  que se le otorga en la industria y el ámbito  de la moda,   es más que una simple vestimenta o un tejido; tiene un  valor espiritual,  sentimental , político y  representativo para los indios. Se suele asociar a   Mahatma Gandhi,  ya que él,  apelaba y  promovía su  producción  y su  uso como vestuario en la India. , símbolo da su  revolución y de la  unidad India para la independencia, potenciando  a su  manufactura como una  necesidad, para   obtener  recursos en la práctica y así más fuerza demostrando autosuficiencia ,  rechazando y boicoteando    de modo   racional  la colonización   inglesa  y la imposición de sus productos para el mercado interno. La  bandera Índia solamente es "aceptada"  si se confecciona a partir de este producto aunque esta   premisa,  es pasada por alto a menudo en la práctica, especialmente,   es fabricada fuera del país. 

Post relacionado

miércoles, 12 de octubre de 2011

¿Quién es PIRUSCA?



"Natalia Rey, trabalha como ilustradora sob o pseudónimo de Pirusca, um alter ego doce, alegre com un toquinho de humor!


Pirusca, es el pseudónimo que utiliza Natalia Rey,
" un alter ego dulce, alegre, y con un toque de humor".
 Licenciada en Bellas Artes se dedicó al diseño gráfico y
 actualmente su excelente e impecable trabajo
 está enfocado hacia  la ilustración, creando y recreando los
personajes y con ellos el universo Pirusca.

Si deseas Pirusquizarte, y hacerte un retrato personalizado, entra aquí:



El colosal tamaño de Tintimám esconde a la autora de las ilustraciones de
 uno de los reportajes del nº 02




Personajes creados  por Pirusca para el vídeo de
Patricia Moon "The man who lives in death"





lunes, 10 de octubre de 2011

EscenaPhake

Nuestros amigos de EspacioPhake, han inaugurado no hace mucho EscenaPhake, y afortunados ellos, cuentan con Sergio Matías.
Sobre él, nos comentan en uno de sus post:

"destaca el profundo análisis que realiza de los textos, contextos y autores para desarrollar mecanismos de aproximación escénica en los que prima el riesgo, la novedad, la resolución original y que convierten a Sergio Macías en un director de teatro cuyo pulso creativo hacía tiempo que no veíamos."




Hoy , comparten con todos un relato del autor, actor y director:
"La tolerancia, pasión de inquisidores", al que se puede acceder desde  aquí.


En LA FUNDICIÓN: DANZA CAMERINO 4

"Anima" [HQ]

Sábado 15 de Octubre las 20:00h. Domingo 16 de Octubre a las 19:00h 

"El alma es una dimensión del cuerpo. ANIMA es una reflexión coreográfica física y teórica acerca del alma. En cada presentación recibe nuevas ideas acerca de ella, dado que diferentes grupos de personas estarán participando en un CHAT en línea que se proyecta durante la función. Por eso es una pieza donde intervienen intérpretes reales e intérpretes virtuales. Los personajes virtuales que participan del chat van cambiando en cada función, proceden de diferentes disciplinas creando enfoques muy diversos en torno al alma que van alimentando la obra, presentación tras presentación. A nivel coreográfico, la pieza narra el encuentro de un hombre con su parte femenina y su parte masculina generando así un estado donde conecta con su alma."

 Dirección y Coreografía: Magdalena Brezzo Intérpretes: Flor Garfias, Francisco Córdova, Tlathui Maza* Coordinadora del chat: Haydé Lachino Diseño sonoro: Eduardo Flores Diseño de iluminación: Magdalena Brezzo Diseño de vestuario: C4 Entrenamiento: Beto Pérez Producción: C4 y Coordinación Nacional de Danza, INBA. Manager: Tristana Silvart Dirección de la Compañía C4: Magdalena Brezzo * Becario FONCA Programa Creadores Escénicos Emisión 2010 – 2011

 Festejando sus 10 años de trayectoria, Camerino 4 logra ocupar una posición destacada dentro de la danza contemporánea en México. Desde el 2007, la compañía comienza a proyectarse internacionalmente siendo invitada entre otros, al Sziget Festival (Hungría), a la Bienal de Danza del Caribe (Cuba), al Festival Cádiz en Danza (España), al Fórum Internacional de Dança de Sao Paulo (Brasil) y al Chase Latino Festival (Nueva York), donde le comisionan la obra "Acrílico". Hasta la fecha ha recibido en cuatro ocasiones y con diferentes obras el Premio Nacional de Danza INBA-UAM, el premio a la composición coreográfica más destacado del país, obteniéndolo la última vez en noviembre 2009 con la obra Lola. Sus ejecutantes también se adjudicaron diversos premios y reconocimientos. A pesar de ser una compañía independiente, durante toda su trayectoria ha sido apoyada por instituciones y organismos gubernamentales para nuevas producciones y con becas económicas para sus integrantes.

domingo, 9 de octubre de 2011

Agotado el número 00


 
O numero 01 pódese adquirir a través da nossa web http://www.tintimamrevista.com/  , a enviaremos ao vosso endereço sem gastos de envio, contra-reembolso, o bem,  na LIBRERÍA CÁMARA  

El número 01 se puede adquirir todavía a través de nuestro sitio web http://www.tintimamrevista.com/ sin gastos de envío contrareembolso, o bien en la LIBRERÍA CÁMARA



O numero 02 Lembrar-vos a todas/os, que podese comprar  nos quiosques e livrarias da Galiza e Leóm, e Bilbao. (Tlfno. Bilbao 685705791), a través de http://www.tintimamrevista.com/ o LIBRERÍA CÁMARA

El número 02 está distribuído en quioscos y librerías en Galiza, León y Bilbao (Información: 685705791), a través de
 

Parabens, CREBINSKY


Violeta de Ouro o melhor filme para CREBINSKY. O jurado do Festival du Cinéma Espagnol de Toulouse outorgou tres premios ao filme galego nas categorías de melhor longametraje de ficción,  ao mellor actor, que recibiron ex-aequo Sergio Zearreta e Miguel de Lira, e á melhor música para o  compositor, Pablo Pérez. Os premiados recibiron os seus galardóns numha  gala  na Cinémathèque de Toulouse.

Presentabanse ó certamen os derradeiros filmes de  Fernando León, Manuel Martín Cuenca e Montxo Armendáriz... Leer máis