La revista Tintimám ya tiene su sitio oficial en la red. Lo celebramos con el formato electrónico de las 104 páginas del tercer número de la revista TINTIMÁM: TINTIMÁM 02 y, la edición impresa del tercer número de la revista, que puede ser adquirido a través de página web y puntos de venta habituales.
Para más información, acceder a: http://www.tintimamrevista.com/index.php
Aunque es un placer para mi escribir sobre esta publicación desde aquí, utilizo el nombre y las imágenes para el espacio sin ánimo de poseer lo que no me pertenece, contribuyendo a que se difunda la noticia de la vuelta a la luz de la revista y compartiendo una parte de los trabajos de los que en ella colaboran, ha llegado el momento de modificar el blog progresivamente por no ser necesario ya para cumplir con los compromisos adquiridos mientras no estaba en funcionamiento el sitio oficial en la red. Me habían concedido la posibilidad de utilizar este sitio como soporte informativo hacia personas, colectivos, empresas e instituciones, para mi colaboración desde Bilbao.
Este blog no es el sitio oficial de TINTIMÁM Tintimám es también plataforma de encuentro con la lusofonía; su idioma original y el principal para su difusión, será siempre el gallego-portugués, traducido al español, inglés, y en ciertos casos a la
lengua de orígen de la información.

domingo, 28 de agosto de 2011

Khādī, o tecido da liberdade / Khādī, el tejido de la libertad





O termo khādī (Devanágari: em  Nastaleeq: کھڈی) ou khaddar (Devanágari:, Nastaleeq: کھدّر) significa algodóm. khādī é umha vestimenta tecida e elaborada a mão na Índia. As matérias-primas podem ser algodom , seda, ou lã, que som fiadas em fios pasados rodas chamadas  charkha. É um tecido versátil, fresco no verão e cálido no inverno. Sendo valorado e aceitado nos círculos da moda,   o khādī  nom é só umha vestimenta o um tecido: O khādī tem um valor espiritual,  sentimental , político e representativo para os indianos. É frequentemente associado com Mahatma Gandhi; ja que ele apelaba e promovía a fiaçóm do khādī, e o uso polos indianos como vestuário, símbolo da sua   revoluçom e a  unidade India  na resistencia pola independencia, potenciando  a sua  manufactura como umha necessidade, para  na practica obter recursos e assim máis forza  desmostrando  autosuficiencia ,  rejeitando e boicoteando  de modo  mais racional  a colonizaçom  inglesa  e a  imposiçom dos seus productos no mercado interno. A bandeira da Índia somente  é permitida ser feita a partir deste material, embora, ista premisa e pasada por alto  na prática a miudo, especialmente,  cando e fabricada fora da Índia.

Post relacionado

miércoles, 24 de agosto de 2011

A energia do sol e os sons da rebeliom tuaregue




TASSILI, o novo trabalho da banda TINARIWEN , um autentico legado cultural,  foi gravado em n'Ajjer (Argélia), o derradeiro inverno.
O título deste post é retirado da idéia original de Jérémie Reichenbach, que deu nome ao seu documentário Teshumara, les guitares de la rébellion touareg (Teshumara, as guitarras da rebelião tuaregue) sobre o grupo Tinariwen (espaços) "os desertos "em Tamazight, língua berbere. Tinariwen nom eram apenas umha parte da trilha sonora da rebeliôm tuaregue dos 90; as suas canções chamaban a  resistência dende a esperança.

A primeira ediçôm do Festival au Désert , em 2003 no oásis de Essakane entre Bamako e Timbuktu para comemorar a paz entre os Tuaregues e o Governo de Mali otorgoulhes  reputaçôm internacional que   levou-nos  ao redor do mundo.




 
Para grabar su primer disco utilizaron energía solar.

La energía del sol y los sonidos de la rebelión Tuareg

El título de este post, está tomado de la idea original de Jérémie Reichenbach que dió nombre a su  documental Teshumara, les guitares de la rébellion touareg (Teshumara, las guitarras de la rebelión tuareg), sobre el grupo Tinariwen ( Espacios vacíos)  "los desiertos" en tamazight, lengua bereber. Tinariwen  no eran solo parte de la banda sonora de la rebelión Tuareg de los 90, sus canciones llamaban a la resistencia desde la esperanza.

Para grabar su primer disco utilizaron energía solar.

La primera edición de  Festival au Désert, celebrado en 2003 en el oasis de Essakane entre Bamako y Tombuctú para conmemorar la paz entre los Tuaregs y el gobierno de Malí, les dio fama internacional y propició sus giras por todo el mundo.

http://www.festival-au-desert.org/

"O chinés e a bicicleta" Joyce



Como o chinês e a bicicleta
Como cartola e dona zica
Como a paisagem e o cartão postal
Como Romeu e Julieta
Catupiri com goiabada
Como quem fica junto no final
Como o navio e o marinheiro
Como uma fronha e um travesseiro
Como uma flor e seu perfume
Como o sorvete e a cobertura
Não como um quadro na moldura
Mas como coisa que completa
Como uma curva e uma reta
Como o tesão e ternura
Como o chinês e a bicicleta




 

Bilboko Itsasadarra Itsas Museoak eta Esther Pizarro


O Concelho de Bilbao tem cedida o Museu Marítimo Ría de Bilbao a  escultura de luz e matéria desenhada por Esther Pizarro para o espaço de exposiçôm de Bilbao na Expo Shanghai 2010, que permanecerá por um ano no piso térreo das instalações localizadas ao longo dos diques do que fora o Estaleiro Euskalduna.


"ESTHER PIZARROK SHANGHAIKO ERAKUSTALDIRAKO DISEINATUTAKO ESKULTURA LAGA DIO BILBOKO UDALAK ITSAS MUSEOARI"
"Argizko larruazala" aparteko elementu bereizle gisa sartuko da. Horrela, Ibaizabalgo Itsasadarraren ingurune fisikoari eta bertan izandako merkataritza nahiz ontziolen bilakaerari Museoak eskainitako espazioak osatuko ditu."

"El Ayuntamiento de Bilbao ha cedido al Museo Maritimo Ría de Bilbao la escultura de luz y materia diseñada por Esther Pizarro para el espacio expositivo de Bilbao en la Exposición Universal de Shanghai 2010, que permanecerá durante un año en la planta baja de la instalaciones ubicadas junto a los diques del antiguo astillero Euskalduna"





 

Experimentobio 2011: Arranca ExperimentoBio 2011

Experimentobio 2011: Arranca ExperimentoBio 2011: Tras el éxito cosechado por la primera edición de ExperimentoBIO, en la que pudimos disfrutar con las 136 series presentadas por 134 artista... para leer el resto de la noticia y conocer las bases, entrar en: http://experimentobio2011.blogspot.com/

Experimentobio 2011: Begoña Zubero se une al jurado de ExperimentoBIO20...: La edición de ExperimentoBIO2011 tiene el placer de poder contar entre los miembros del jurado con la prestigiosa fotógrafa Begoña Zubero . ... Más información en:
http://experimentobio2011.blogspot.com/

Experimentobio 2011: El paraninfo de la UPV/EHU sede de la exposición d...: La sede que recogerá la exposición de las obras seleccionadas en la edición de ExperimentoBIO 2011 será el Paraninfo de la Universidad de la... continuar aquí para más información

jueves, 18 de agosto de 2011

Tintimám. Seu Jorge


Quando as coisas do coração
Não consegue compreender
O que a mente não faz questão
E nem tem forças para obedecer

¿ Somos lo que pensamos ?

Desarrollando mi tarea de formadora para The e-workshop, un asistente, ¿alumno?, mejor dicho, nuestro  compañero Luca, en más de una ocasión despues de alguna sesión formativa me comentaba que relacionaba algún tema que tratábamos, con lo que él había leído en un libro: ”El pensiero positivo” (El pensamiento positivo) de Giuliana Proietti ; psicóloga, psicoterapeuta de orientación cognitiva, consultora en sexología clínica que también,  interesada en la orientación, formación y selección de personal, desarrolla su  profesión en la ciudad de Ancona.

En uno de sus viajes a Italia, Luca y Anahí , se preocuparon de encontrar  y, se  ocuparon  de adquirir un ejemplar, que hicieron llegar a mis manos. Pude hacer una traducción-interpretación para aquel grupo con la intención de que lo utilizasen  en su beneficio.

Tante grazie, a Anahí e  Luca.

"mírate a tí mismo" de Gabriela Acha


Somos lo que heredamos, lo que hacemos, lo que comemos, lo que respiramos,  pero sobre todo, somos  lo que pensamos. montse moreda


 

Introducción al libro de Giuliana Proietti "Il Pensiero positivo" :
"El psicoanálisis sostiene que el comportamiento adulto está dirigido por los conflictos sin resolver de la infancia y que la causa de la propia infelicidad se encuentra en el pasado; el “Pensamiento Positivo” al contrario, induce a las personas a vivir su propio presente con mayor consciencia y sentido de la responsabilidad, sosteniendo que la calidad de la vida depende en gran parte de los pensamientos.
Existen de hecho vastos campos de acción, aspectos de la existencia en los que podemos realmente aprender y movernos con más habilidad y competencia, para conseguir sino la felicidad , al menos bienestar y serenidad. Hablo por ejemplo de la manera de actuar, de proyectar el futuro de gestionar las relaciones sociales, de trabajar, de divertirse, de amar.
No tenemos el don innato de “pensar bien”: la inteligencia es un potencial que se va desarrollando a través del empeño y el ejercicio constante.
El pensamiento difícilmente nace espontáneamente “positivo”: debemos aprender a acondicionarlo en ese sentido, de manera que el resultado final sea lo que nosotros somos; lo que pensamos. Cada una de nuestras acciones, viene seguida de un pensamiento, de un razonamiento, de una manera de ver las cosas e interpretar la realidad.
Pensar bien lleva a vivir bien ó al menos a vivir mejor, mientras que dejar que los pensamientos sigan el curso desordenado de las emociones y de los estados de ánimo, nos conduce a pensar mal,  vivir tristemente y ser personas negativas.

Las reglas del pensamiento positivo son simples y eficaces desde el primer momento:
Basta decidir pensar en positivo para darse cuenta de que todo cambia a nuestro alrededor : la dificultad está en aprender a pensar en positivo también en los momentos duros, de marea baja, cuando las cosas no van bien ó uno se siente que no encuentra salida. Estos son los momentos en que es difícil seguir pensando en positivo y no se consigue si uno no se empeña en aprender múltiples técnicas nuevas de pensamiento, de comportamiento,  de estilo de vida, que requieren tiempo y disciplina.

El pensamiento positivo con su complejidad es una técnica que funciona para protegerse de la depresión, para favorecer el éxito y la autoestima para mejorar también el bienestar físico de la persona.
Naturalmente no hemos descubierto el talismán de la felicidad; la flexibilidad del pensamiento que esta técnica enseña debe aplicarse también a la técnica misma ;
No debemos obsesionarnos con el querer ver siempre todo en positivo y no sentirnos culpables cuando alguna vez no lo conseguimos y nos sobrevienen las emociones negativas. Somos seres humanos y el poder de nuestra mente por muy elevado que sea, tiene sus límites que debemos conocer y aceptar. Este libro está dirigido a todos aquellos que quieren utilizar el Pensamiento positivo como una forma de auto-terapia para obtener un mejor estado de bienestar físico y psíquico a través de un pensamiento más dúctil, creativo, original, abierto a nuevos horizontes. También está dirigido a todos aquellos que desean profundizar y revisar los temas clásicos de la psicología tradicional, a la luz del Pensamiento Positivo. Además de la exposición teórica, el volumen contiene muchos ejercicios prácticos, sugerencias , principios de reflexión. Invita a la meditación, con la intención de reducir o eliminar, ese oscuro “mal de vivir” que todos conocemos."



martes, 9 de agosto de 2011

¿Y cómo titulo este post?

Mi respeto y cariño por la tierra que habito desde hace ya algunos años, me ha llevado, como es natural, a indagar y profundizar sobre su cultura en general, buscando su esencia en una tradición que ha permitido que a pesar de los acontecimientos del pasado siglo,  persistan en algún caso  mejor que en otros lugares, manifestaciones culturales muy populares, como es el caso de la Pelota y todo lo que acontece alrededor de este deporte. Al ponerme a escribir sobre ello, me ha parecido que la mejor manera de comenzar podría ser mostrando esta pieza documental, que nos ha dejado el paso de Orson Welles por estos lares. Además de la fotografía, es un documento de gran valor antropológico. Algunas partes están subtituladas en francés y/o castellano. Curioseando y documentándome sobre sus imágenes, he obtenido la información resumida que muestro en este post.



El niño que aparece con Orson Welles, Christian Wertenbaker, es ahora médico oftalmólogo y neurólogo en Nueva York.



Su madre, Lael Tucker Wertenbaker, que conversa con Welles en esta parte del vídeo, podía presumir de ser considerada mujer peligrosa para los Nazis. Poco antes de rodarse el documental, trabajaba como periodista -desde 1938 hasta 1941-, informando desde Berlin sobre Hitler y su partido. Salió de Berlin justo despues de que los EE.UU. entrasen en guerra, en uno de los últimos  trenes. Desde Londres informaba sobre las actividades de los gobiernos europeos en el exilio.

 
He podido comprobar, la existencia de gran cantidad de cables intercambiados en ese período y debo decir que en los archivos de la revista, recursos que pueden ser consultados en  hemeroteca y biblioteca, es destacable el número de mujeres que trabajaba para Time en tiempo de guerra llevando a cabo una labor informativa de enorme valor, siendo reconocidas ya  públicamente algunas de ellas como referentes del periodismo y,  que posiblemente citaré en otra ocasión.
Lael Tucker , se casó más tarde con Charles Wertenbaker el escritor, periodista  y editor en el exterior, para la revista  Time. Charles Wertenbaker , además,  cubrió brillantemente  la información sobre el terreno a tiempo real  de la Invasión de Normandía para la revista, todo plasmado  también de igual manera, en el libro titulado "Invasion", ilustrado con fotografías del genial Robert Capa.


Capa y Wertenbaker, fueron los primeros corresponsales en entrar en el Paris liberado, protagonizando un episodio con baño de multitudes en el jeep que iba precedido por el del General Le Clerc.
Dias despues, Wertenbaker  acompañaba  a Ernest Hemingway en   la sonada liberación del Bar del RITZ , seguidamente, "liberaron" la famosa librería Shakespeare & Co,  editora de la primera publicación del "Ulysses" de James Joyce.

En la trayectoria   literaria de Lael Tucker Wertenbaker, destacan sus obras llevadas al cine y representadas en Broadway. "Death of a man" la más conocida, y retitulada como "A gift of time" , fue protagonizada por Olivia de Havilland y Henry Fonda y  es parte y en parte, autobiográfica .Trata en ella de un modo singular la enfermedad y muerte de su marido. Se sabe  además que ha escrito al menos  16 libros entre los que se encuentra  una novela sobre Mata Hari titulada "The eye of the lion".

martes, 2 de agosto de 2011

Belem Grandal no Portal Galego da Língua

WikiLeaks, no. Kuklux Klan, sí.

No  voy a contestar; no sé responder:
¿Por qué se puede apoyar al Kukux Clan con donaciones realizadas con Visa y Mastercard y se bloquea este servicio para WikiLeaks?

 Montserrat Moreda Julian Assange,  refiriéndose a la información,  utiliza la imagen de la torre de babel como metáfora de la  infinita cantidad y diversidad  que existe proveniente de la comunicación correspondencia entre  personas, de la archivada en las  computadoras de los gobiernos y de las instituciones, de la que ya se ha hecho pública, de aquella que alguien ha decidido no publicar y,  en general , del flujo que se produce a través de medios como la radios y  las televisiones .
Si fuese posible tener acceso a la totalidad de la información, el siguiente paso sería identificar en ese mare magnum o torre de babel, aquello que realmente es clave, y que haciendolo público pudiese ayudar a obtener los cambios necesarios. Assange explica,  cómo hay un modo relativamente obvio para esa identificación y la razón por la que  es detectable, y es  cuando se observa,  que para  la salvaguarda de información se utilizan medios económicos aparentemente desproporcionados. Se puede  interpretar por lo tanto,  que aquello que está tan protegido, lo  está,  para ser utilizado en el momento adecuado con las mejores intenciones o por el contrario  quien,  o el que lo bunkeriza,   lo que está  haciendo realmente no es preservarlo, sino modificarlo, ocultarlo,   o destruirlo.   ¿Por qué, para qué y,  para evitar el qué?

 Quienes  con tanto recelo  y  despliegue económico impiden el acceso o ponen todos los medios para destruir información , lo que  están demostrando es la propia vulnerabilidad , la  de su organización,  o la de una institución; esa información,  liberada, supondría probablemente un debilitamiento de esa  entidad.  La censura  es la que da la clave ; en ella misma residen el temor  y  la amenaza para ese gobierno,  o para esa organización., de modo,  que  tras lo que se oculta,   seguro  que   hay  algo que resolver y  algo que reformar.


Bartolomeo Del Bene, Civitas Veri (City of Truth), 1609.
En los  casos de países y de organizaciones donde la censura es continua, el poder está basado en  la estructura misma , de modo que éste,  reside en su solidez estructural y en el control que sobre ella ejercen. No es necesario hacer un análisis profundo para llegar a la conclusión de que este tipo de organizaciones o países son los que realmente necesitan esa reforma estructural para el cambio; unos por la censura,  y otros más,  por la fiscalización, ¿ China, EE.UU. ?



¿Podemos asegurar que sabemos el porqué del boicot a WikiLeaks?


http://wikileaks.org/


                                                                                                                                                                                                                                                   

Oficios que persisten y todavía enriquecen al que parece ser el único mundo

Al norte de la India, en la región de Rajashtan, se desarrolla con destreza indiscutible el oficio del diseño y elaboración de bloques de madera; piezas maestras para realizar los estampados que consumimos,  en un mundo que  a veces,  parece ser el único mundo posible: "el nuestro".
Un mundo , ahora al fín reventado, opino, que  para el bien de los que todavía podemos permitirnos el lujo del buen ejercicio de la reflexión, y no el de la supervivencia; un mundo, que  produce con su sistema, esos otros submundos. Esas realidades, que cuando no las queremos ver,   no existen, sólo subyacen, y cuando los vemos, nos invaden,  nos molestan, como si no tuviesen que ver con nosotros,  o no fuesen consecuencia  de nuestra real  i-realidad. Mundos que existen cuando los vamos a buscar por sus recursos, por su belleza, por su exoticidad, mundos que solamente existen cuando huímos de nosotros mismos o por el contrario, cuando  nos queremos encontrar.
montse moreda 



Este video fue realizado por unos amigos de
Ayub Ahmed director de diseño y merchandising
de la línea de hombre de Levís Strauss &Co.

Derradeira chamada: Tintimám convoca a través de Phake, a participar en Last Call.

Ph'a'ke . photoartekomite   nos presentó el proyecto de Susana López, Last Call y desde aquí, también,  convoca a todos a participar en él.
Comenzó el 10 de julio del 2010, como un proyecto temporal con fecha límite 7 de febrero de este año. La buena acogida del público,
Last call nasceu dumha reflexóm a todas as horas que pasamos nos    aeroportos.  É um projeto "aperto ao publico", de Susana López. Last Call nació como una reflexión sobre todas las horas que pasamos en los aeropuertos. Es un proyecto “abierto al público” de Susana López.
Comenzó el 10 de julio del 2010, como un proyecto temporal con fecha límite 7 de febrero de este año. La buena acogida del público, una exposición en la galería Phake - Bilbao: Ph'a'ke . photoartekomite y una futura colaboración con Takt Kunstprojektraum: Tapir - Berlín: http://www.tapir-berlin.de/
el próximo mes de noviembre, ha hecho que de momento el proyecto continúe abierto,  hasta el próximo 7 de Febrero, 2012. Durante este tiempo Last Call invita  a compartir utilizando el lenguaje de la fotografía la visión y opinión  sobre todos los aeropuertos alrededor del mundo. El 7 de febrero de 2012, las fotos seleccionadas participarán en una exposición itinerante. Información : http://lastcall-susanalf.blogspot.com/

Tintimám: lusofonía e POPSONS



Subido por: Sixart

Otra conversación "tipo tintimám"

"Umha conversa tipo Tintimám", onde ninguém tem que ser difícil de obter, onde a energia nom é subtraída ou sugada para fora, mais muito pelo contrário:
umha maneira de con-versar, onde mais que colher "o jeito" – colhe-se o tintimám –, partindo de um comum ponto de encontro  elabora-se é co-labora-se, con-versando desde o essencial. Podemos dizer que temos apanhado o TINTIMÁM ..."



Había comentado antes desde aquí, qué es una conversación tipo Tintimám.
Como casi todo el mundo, nací  en una familia, y aunque una familia no deja de ser una empresa, la mía, yo diría, que era empresa- empresa, de lo cual me alegro. Ya al nacer era heredera de larga experiencia y conocimiento adquirido que me ha valido para llegar hasta aquí. Aunque a menudo dudo, de lo que yo debo hacer, durante ya más de 25 años me llaman  -me contratan-,  otros para preguntarme sobre  lo que deberían hacer, a eso hoy se le llama consultoría, y a eso y a la formación de personas en las empresas en un sector concreto, me dedico.
En estos momentos de crisis, creo que  hay algo que es  necesario para ir adelante más que nunca, es algo de lo que parece que adolecemos, me refiero  al tiempo. Nunca antes  había oído tan a menudo, “no tengo tiempo” – todos sabemos que tras esa contestación, hay otra respuesta- ; opino que no es nada bueno.  De acuerdo que el tiempo es necesario y apremiante para ejecutar y  para producir, pero no es  menos importante disponer del preciso,  para observar, para reflexionar, para escuchar y para ser escuchados.
Así que cuando alguien te escucha y decide que tiene tiempo para hacerlo, además de un buen síntoma , para mi, es una gran satisfacción.
La verdad es que tiempo, tiempo,  lo que se dice tiempo, he necesitado el mínimo para que Juan José Presa Suárez, máximo responsable de Via Galicia  agente de ASMRED, en Mos / Vigo, me respondiese, “cuenta conmigo”. ¿Para qué?  Para ayudar a  llevar a cabo el proyecto Tintimám, apoyándonos en la logística y la distribución desde su empresa. Captó enseguida además, que lo que está apoyando, es algo que tenemos en común,  es  cultura ,  la suya y la mía, la cultura de la Costa Oeste, la de Galiza.
Algo que también falta en la empresa y sin embargo es esencial, es el afecto, y eso a Juan José y a mi, no nos falta. Así que desde aquí parabens para él y su equipo, y un fuerte abrazo.  Obrigada. Montserrat Moreda.






Una "conversación tipo Tintimám", donde nadie tiene que hacerse de rogar, donde no se resta energía ni se vampiriza, sino, todo lo contrario. Un modo de conversar, donde más que "cogerle el tranquillo" - colher o  tintimám -, se parte,  desde el común punto de encuentro , se elabora, se co-e-labora y se conversa  desde lo ESENCIAL: Podríamos decir,  que le hemos cogido  el TINTIMÁM